Gedicht vom Verlust

Du verstehst nie was du verlierst
Hüpfst herum wie eine Katze im
Grünen Raum deiner Augen

Und ich, beleidigt, gedemütigt,
Lausche dir hinter meinem Schatten

Es wird spät, so spät nach der Trennung
Über der Glut breche ich Reisig
Blase wie verrückt in die Asche
Und werfe Blumen hinein, Kopftücher, Gedichte
Klamotten und alles was ich habe
Und bleibe doch ein armer Nackter
Den das Feuer nicht mehr wärmt.

Du verstehst nie was du verlierst
Hüpfst herum wie ein Blatt in den endlosen Blumengärten
Deiner Augen

Aber ich will dich lieben
Unbedingt.

9. September 1991, përktheu Hans-Joachim Lanksch

Poezia e humbjes

Ti asnjëherë s'e kupton çfarë humb

lodron si një mace në hapësirën

e gjelbër të syve të tu

dhe unë i fyer i poshtëruar

të përgjoj pas hijes sime

bëhet vonë, sa vonë nga ndarja

unë mbi prush thyej shkarpa

si idiot i fryj hirit

ndizu zjarr

dhe hedh aty lule, shami, vjersha

rrobat e çdo gjë që kam

e ngel një lakuriq i varfër, zhveshur

që zjarri dot më s'e ngroh.

Ti asnjëherë s'e kupton çfarë humb

lodron si një gjethe në lulishtet pa anë

të syve të tu

por unë dua të të dua

me çdo kusht.

Ervin Hatibi