Prej vazhdës tënde në gjithçkanë tragjike
Asgjë mos mbestë, s’ka sesi; vetmuar
Qoftë demiurgu i saj përballë dalldisë së tij.
Mu në mes mishit të pafund copë
Veçanti e pafaj
E formës tënde, e shpirtit, kaq.
Un Ventiquattro
Della tua impronta nel tragico Tutto
Non resti niente, non può restare; solo
Sia il suo Demiurgo in faccia al suo delirio.
Tra la carne infinita essermi aggiunto
L’unicità innocente
Della tua forma, anima, è già tutto
(Poesie 1968 – 1977, 1978)
