Unë të dua kaq shumë

Hans Bötticher alias Joachim Ringelnatz (Kuttel Daddeldu)

Të dua kaq shumë!

Pa u menduar

një tjegull nga stufa ime

do ta kisha dhuruar.

Nuk të kam bërë gjë.

Por po bie në trishtim.

Në të pjerrtë, në hekurudhë

gjineshtra ka marrë dritë.

Fund - i ndaluar -

por kurrë i harruar.

Unë bredh

Çdo gjë, që zgjat e zgjat

është e paqtë.

Koha i bën pleh

gjithë qëniet.

Një qen leh.

Ai nuk mund të lexojë.

Ai nuk mund të shkruajë.

Ne nuk mund të qëndrojmë.

Qesh.

Vrimat janë parësore

te një shoshë.

Të dua kaq shumë.

R.M.R.

Me të gjithë sytë sheh kreatura 
hapësirat,
por sytë tanë, 
si përsëprapthi

të përqëndruar tërësisht tek ajo
si kurthe janë, si kurthe rreth daljes së lirë.

Atë çka është jashtë
ne e shohim përmes kafshëve.
Portret i veçuar,

qysh fëmijë na kthejnë ne, me detyrim
që përmbysur të shohim formësimin

dhe jo hapësirën,
kaq të qartë në portretin e kafshës,
të lirë nga vdekja.
Ne shohim vetëm atë, kafshën e lirë,
që rënien e lë pas, gjithnjë
ndërsa perëndinë e ka përpara
dhe, kur shkon,
atëherë shkon në përjetësi
porsi rrjedha e burimit...

Zbrazëtia

Erich Fried

Sa zbrazët është, atje ku diç ish

Ku çka ish?

Diç, çka aty më nuk është

Dhe nuk është më aty?

Pse jo?

Dhe vërtet jo?

Nuk mund të jetë sërish aty?

Nuk guxon të jetë sërish aty?

Sa e madhe duhet të ketë qenë,

Çka aty ish

gjithqë tani,

kur mbase aty më nuk është

apo mbase aty më nuk do të jetë,

kaq zbrazët është, sa zbrazëtia në zbrazëti shndërrohet,

ose rrënohet

ose qetësohet.

Nuk do të duhej që qetësia në fakt ndryshe të qe

nga diç, çka e zbrazët është

dhe megjithëqë e ftohtë është,

edhe pse zbrazëtia më e ftohtë nuk mund të jetë,

nga diç, çka e zbrazët është

dhe megjithëqë djeg,

edhe pse zbrazëtia dot nuk mund të djegë

sa diç, çka e zbrazët është

dhe megjithëqë grykën të zë
edhe pse zbrazëtia grykën dot nuk mund ta zërë.

Ç’është pra?