M’u
kthye në një mbëhi vajtja te kumbullat e kuqe, pranë kishës,
atje në trotuarin e mesit, nga ku dukeshin qartë ato pajisjet prej
qelqi të rrumbullakët, me fije metalike brenda, që ndriçonin me
rrymë elektrike meshën. Le të ishte mëngjes i thëllimtë gri,
siç janë shpesh mëngjeset e shkurtit, le të ishte mesditë e
zbrazët dhe me erë, le të ishte natë fshehëse, le të binte shi
dhe, le t’i qullte drurët herë miqësisht dhe herë urrejtshëm,
gjithë fshikullima të pjerrëta si kamxhikë; le të ndrisnin
qetësisht mes degëve fenerët e ulët me dritë të bardhë dhe, le
të dukej sikur ishin pikërisht ata që e përhapnin ngado mjegullën
intriguese…
Por
unë shkoja te kumbullat e, vetvetiu përjetoja aty një sens
vazhdimësie të kohës, siç duket ngaqë këtë rrugë e kam
përshkuar që kur isha fëmijë…
Ecja
më ngadalë se sa ritmi im i zakonshëm dhe, me mendje shestoja
tregimet e ardhshme, apo edhe çfardo gjëje tjetër që kisha ende
në dorë. Kur e hidhja vështrimin dhe i shihja kumbullat e kuqe,
sigurisht nga një kënd tepër i ngushtë, ato ngjesheshin me
njera-tjetrën dhe dukeshin të shumta dhe të dendura sa edhe pemët
në një pyll, por kur i këqyrje anash, një e nga një, ato kishin
në sfond, herë qiellin e hapur, herë një çati me tjegulla
marramendëse, herë një dritare me një fytyrë fëmije me hundë
të shtypur pas xhamit, herë një reklamë të lartë pijesh
freskuese, disa postera të ndonjë politikani idiot, të ngjitura
rresht mbi mure si kuadrot e një filmi, apo një vitrinë të
stërmadhe te katet e dyta, ku farfurinin fustanet si prej bore të
nuseve...
Ndonëse
takoje vazhdimisht të njohur, mbetej vërtet një trotuar intim,
ashtu i mbyllur tërësisht nga drurët e kumbullave dhe nga thurimat
e mpleksura të voshtrave me gjelbërim të përhershëm. Por çfarë
kishte ndodhur, cilës së vërtete i largohesha?
Tashmë
kisha disa orë në ditë fare të pazëna. E sillja nëpër mend me
lloj lloj emrash përkëdhelës, gjithë tinguj të tepërt sh, apo
l, të shtuar në fund për ëmbëlsi dhe ishte e pamundur ta
thërrisja me emrin me të cilin e njihnin dhe e thërrisnin të
tërë. Tani, me siguri që edhe ai, ashtu më sillte ndër mend mua,
ajo, a thua se asnjeri nga ne të dy nuk e meritonim emrin që
kishim.
Por
vetëm mbarimi (duke nënkuptuar me këtë fjalë edhe vetë vdekjen,
pa dyshim) sjellin vlerësim të mirë, apo të keq, sjellin
kujtimet, ëndrrat, shdërrimin në art të gjithçkaje të ndodhur…
I
adhuruari dhe i hyjnëzuari nuk mund të të sillet tek e fundit
nëpër këmbë me përditshmërinë e tij vulgare dhe të
kompromentueshme, me nevojat e domosdoshme fiziologjike dhe
vogëlsirat meskine; është vetë vdekja ajo që shpall adhurimin e
vërtetë, ose të paktën humbja nga sytë dhe largësia…
Kështu
po vërtitesha me arsyetimet e mia, duke e ironizuar sa mundja veten,
megjithatë, shëtitja e vazhdueshme mes kumbullave të kuqe, ndonëse
tashmë ato ishin të zhveshura, të nxira dhe të thyeshme, më
ndihmonin të besoja dhe të mendoja për ditët e reja. Por një
mëngjes, një mëngjes me qiell plot vorbulla resh të rëna
teposhtë, pashë gjithë shqetësim, tek po çapitesha midis
kumbullave, një fole zogu, që kishte filluar të thurej, nëpër
degë. Ishte e vogël dhe fare ulët! Kush po qëndiste me aq
përkushtim dhe delikatesë atë filigranë? Pa ardhur ende pranvera,
pa u ngrohur ende moti? Përse është ngutur kaq shumë për t’u
ndarë dhe për të pasur një shtëpizë të re tani në mes të
dimrit kur kumbullat janë të zhveshura dhe nuk mundin të të
fshehin ende? Ç’zog ta ketë filluar vallë? Kumriet janë të
pakujdesshme, paqësore dhe të afrueshme. Ato e bëjnë folenë mbi
kryet e kalimtarëve, te degët që varen mbi trotuar, apo edhe mbi
kryeqëzimet e rrugëve. Aty dashurohen ato, mbi rrotat dhe tymrat e
makinave, ku era i tund pa mëshirë, tek çelin vezët…
Do
të duhet edhe ca kohë gjersa të buisin lulet dhe gjethet e flakta
të kumbullave, që ta mbështjellin folenë dhe zogun si mes një
zjarri që hamullon pa pushim; ta mbështjellin dhe ta përkundin
sikur të ishte një feniks…
Konarel
No comments:
Post a Comment