Vesh' i Judës

Olga Martynova

Ku fshihesh ti shpirt, mendoi një njeri 
brenda në tren si lexues i gazetës,

asgjëkundi, lexoi më pas rrëmbimthi

gjithkund hiçgjë, veç njollës së mungesës.

Një psikolog shkroi mbi një letër

ne mendojmë se mendojmë, por nuk mendojmë…

sytë ngriti dhe pa në dëborën e squllët,

qyteti një pyll i madhur mes drurësh të zhveshur

ne ndiejmë se ndiejmë, por nuk ndiejmë…

lexoi, mandej mendoi: udhëtoj për ku, për se?

Zbriti në motin e keq në dëborë,

qyteti shëmbëlltyrë e trurit.

Hyri në pyllin e mveshur me akull dhe mendoi:

le të jetë pra kështu

edhe jeta ime një asgjë,

le të shkruajnë në gazetë

qëllimi nuk është qëllim, e qeshura e qeshur nuk është

një gjë duhet të jetë mendimi apo e qeshura vetë.

Dimri u err sakaq dhe ai e takoi. Me duar preku trungun e një peme për t’u ngrohur.

Zërin e rrethoi kërpudha

gjithkund, hiçi zërin s’e degjoi.

Përmbi të zezë, shtogu, një xhufkë,

vesh' i Judës në dhjetorin me rrënjë.

Ç’humor i mbrapshtë e thirri në kët’ pyll të natës?

Terri u shkrumbua pastaj vetiu

u rrumbullakos në mesin e kërpudhës

rreth tij dhe rreth saj

u hap një rrip rruge

poshtë një rrote të manovruar nga

të qeshura, kërcime dhe zhurmë.

Fishkëllima që nuk dëgjoi,

gufoi edhe nofullat e kalit.

Ish zbardhur.

Hipi në tren si askushi,

për ku?

mendoi dhe u përlot…