Lulet e mundimit

Si nuk po vyshken lulet e mundimit,

si s’po mbaron kjo natë e brengës sonë

o mike e dhëmshur, vallë gjithëmonë

do jemi fli e lotit, e trishtimit?

Atje ku ankthi vret me pa mëshirë,

atje ku shpresa zhduket sa po vjen

e pikëllimi zemrën nis e bren,

ne endemi të dy – me sy të ngrirë,

e këta sy vështrojnë rreth e rreth,

por vesa s’ndrin e ëmbël përmbi gjeth

e paqja shpirtin krejt e ka harruar …

Kudo veç pluhur, ndot e fat i zi,

urrejtje e ftohtë, çpagim edhe zili

e lot krenar që fshehur rrjedh helmuar. ..

Syt’ e tu, e dashtun, janë të përlotun

Sytë e tu, e dashtun më hapin një botë të tanë

Që e kam andrruem, por nuk e paskam njoftun,

Syt’ e tu, e dashtun që tash i kam aq pranë ...

Në shregull shpresash të marra jam kotun,

Maleve të nalta, që puthen me qiejt, jam ngjitë

Dhe greminave të thella, ku lëvrijnë

kaçamijt’ e krimbat kam rrëshqitë

Dhe kam vra, sepse kam dashunue

Dashuninë që s’ishte dashuni

Dhe kam pëmbysë me hov të çmendun

Kështjella fantazish që kisha ngrefun

Në trunin tem të smuet e n’zemrën teme l’lodhun

Për me gjetë ndër mija sy

dy sy, e dashtun, si tuejat, të përlotun...

Robert Shvarc