Lamtumirë

Abschied (1948), Heinrich Böll
Përktheu nga origjinali Ael
 

Atmosferë rrëqethëse. Kishim thënë ndërkohë lamtumirë, por nuk arrinim të ndaheshim, meqenëse treni nuk po nisej. Oborri i stacionit të trenit ishte si i gjithë të tjerëve; i pistë, i mjegullt, i errët dhe i zhurmshëm nga zërat që përplaseshin e makinat që rrapëllinin. Charlotte qëndronte afër dritares së korridorit të gjatë e sakaq, vazhdimisht shtyhej e ngjeshej mënjanë nga kalimtarë, të cilët e mallkonin gjithë mllef, ndërsa ne mund të shijonim të fundmet minuta të përbashkëta të jetës sonë, pa përshëndetur me dorë apo pa shkundur enkas shaminë nga ndonjë kabinë e mbushur cip me njerëz. 
-Sa mirë, - tha për të tretën herë, - vërtet shumë mirë që erdhe! 
-Të lutem, po ne kemi thuajse një jetë që njihemi. Pesëmbëdhjetë vjet. 
-Po po; në fund të fundit jemi tridhjetë... pa arsye... 
-Mjaft pra, të lutem. Po, ne jemi tridhjetë vjeç tani. Sa edhe vetë revolucioni rus... 
 -Sa pisllëku dhe uria... 
-Sa... sa lufta...
-Pak më të rinj... 
-Ke të drejtë, ne jemi tmerrësisht të rinj. Qeshi. 
-Mos the gjë? - pyeti ajo me nervozizëm, pasi ishte goditur fort nga pas me një valixhe të rëndë... 
-Jo, ishte këmba ime! 
-Duhet t'i bësh diçka kësaj këmbe! 
-Po, po merrem, por ja që flet vërtet shumë...
-A mundesh të qëndrosh ende? 
-Po..., - dhe, në fakt doja t'i thosha se e dashuroja, por nuk mundesha, qysh prej pesëmbëdhjetë vitesh... 
-Çfarë? 
-Asgjë… Suedi, pra ti do të udhëtosh për në Suedi... 
-Po, më vjen pak turp për këtë... në të vërtetë këto janë pjesë të jetës sonë, pisllëku dhe zhelet dhe gërmadhat, dhe mua më vjen turp. Më neveritet vetja... 
-Marrëzira, ti tashmë i përket Suedisë, gëzohu për këtë... 
-Ndonjëherë edhe gëzohem. E di ti, ushqimi duhet të jetë i shkëlqyeshëm, dhe asgjë, asgjë e prishur. Ai është shumë entuziast kur më shkruan...
Zëri që njoftonte minutë pas minute se kur do të nisej treni, kumboi më së fundi një platformë më afër dhe, unë u trondita, por në fakt nuk bëhej ende fjalë për platformën tonë. Zëri njoftonte pikërisht nisjen e një linje ndërkombëtare, trenin e ardhur nga Rotterdami që do të udhëtonte për në Basel, dhe, ndërkohë që vështroja fytyrën e imët e të njomë, m'u përqas ndër mend aroma e sapunit të mirë dhe kafesë, teksa ndihesha i pështirosur dhe i mjerë. Për një hop ndjeva një guxim të dëshpëruar për ta tërhequr këtë femër imcake nga dritarja dhe për ta mbajtur në platformë, sepse ajo, fundja, mua më përkiste, unë e dashuroja… 
-Çfarë ke? 
-Asgjë, - i thashë, - gëzohu, për Suedinë. 
-Po. Ai është shumë energjik; ty si të duket? Tre vite një rob lufte në Rusi, më pas një arratisje aventurierësh dhe tani, atje lexon për Rubens-in. 
-I madh, vërtet i madh... 
-Edhe ti duhet të merresh me diçka, të promovohesh të paktën...
-Qepe! 
-Si? - pyeti e çuditur. -Si? U zbeh. 
-Më fal, - pëshpërita - e kisha me këmbën, rastis të flas edhe me të... Rubensi asaj nuk i shkonte aspak; shumë më tepër i përshtatej Picasso, dhe unë pyesja veten për të disatën herë, se ç'ta kish shtyrë të martohej me një si ai, që nuk qe as i bukur, ndërsa unë e dashuroja. Mbi platformën e stacionit atmosfera ishte qetësuar disi. Të gjithë kishin zënë vend në tren, me përjashtim të disave që ndaheshin dhe vinin rrotull andej këtej. Nga çasti në çast pritej që zëri të njoftonte për nisjen e trenit të asaj dhe çdo sekondë mund të qe e fundit.
-Ti duhet të bësh diçka, pak rëndësi ka se çfarë, po bëj diçka, se nuk mund të vazhdohet kështu... 
-Jo, - i thashë. Ajo ishte e kundërta e Rubensit: e dobët, me këmbë hollake, nervoze, dhe e vjetër sa revolucioni rus, sa uria dhe pisllëku në Europë dhe, sa lufta... 
-Nuk më besohet... Suedi... është si një ëndërr. 
-Po ëndërr është!
-Thua?
-Sigurisht. 
Pesëmbëdhjetë vite. Tridhjetë vite... Edhe tridhjetë ndoshta më pas. Përse te promovohem? Nuk ia vlen. Mos fol më, dreqi e mori! 
-Me këmbën po flet?
-Po. 
-Ç'të thotë? 
-Më dëgjon!
Ishim të heshtur dhe teksa shikonim njëri-tjetrin, buzëqeshnim dhe merreshim vesh pa nxjerrë asnjë fjalë.
Më buzëqeshi dhe tha:
-E kuptove tani, është mirë? 
-Po... po. 
-Vërtet? 
-Po, po...
-E shikon pra, - shtoi me zë të ulët - nuk mjafton të jesh bashkë e, gjithë ato të tjerat. Nuk është kjo ajo që nevojitet, apo jo?
Zëri, që lajmëronte se kur niseshin trenat, kumbonte tashmë pikërisht mbi mua, zyrtar dhe i pastër, dhe unë u drodha i tëri, sikur mes sallës së stacionit të fshikullonte një kërbaç i madh, shtetëror. 
-Mirupafshim! 
-Mirupafshim!
Treni u nis shumë ngadalë, derisa humbi në mugëtirën e sallës së madhe ngjyrë gri.